Bijna iedereen kent de spreuk “opgeven is geen optie!” van de Alpe d’HuZes wel waarmee bedoeld wordt dat opgeven geen optie is voor de deelnemers en voor de kankerpatiënten waarvoor gefietst wordt. Iedere keer dat ik “opgeven is geen optie” hoor moet ik denken aan het feit dat in de bergen opgeven juist wel vaak de juiste optie is.
Elk jaar worden er door de reddingsdienst veel bergbeklimmers van de Mont Blanc in Zwitserland gehaald die niet op tijd opgegeven hebben. 80% van alle reddingen zijn mensen die uitputtingsverschijnselen hebben. Van de overige 20% is een groot gedeelte slecht voorbereid en heeft bijvoorbeeld niet het juiste materiaal bij zich of niet voldoende conditie. Slechts een heel klein gedeelte heeft hulp nodig vanwege een ongeval.
Kijkende naar de statistieken is te zien dat steeds meer mensen gered moeten worden en dat het grootste gedeelte daarvan wandelaars zijn. Dat laatste is te verklaren doordat wandelaars vaak slechter voorbereid zijn en minder vaak zaken als goede regenkleding en spullen voor een noodonderkomen bij zich hebben. Ook hebben wandelaars vaak geen technische klimmaterialen bij zich waardoor ze als ze in moeilijk gebied komen zichzelf niet meer kunnen helpen.
De redenen waarom het aantal reddingen toeneemt zijn divers; tochten worden onderschat of te makkelijk ingeschat, doordat het tegenwoordig “maar een klettersteig is”. Doordat er overal GSM bereik is nemen mensen meer risico’s omdat “je toch altijd de reddingsdienst kunt bellen”.
Persoonlijk vind ik het een slechte ontwikkeling dat mensen meer risico’s gaan nemen “omdat er toch wel iemand kan komen om mij te redden.” ; mijns inziens zou je er altijd vanuit moeten gaan dat niemand je kan komen redden en je jezelf en je eigen kunnen dus niet moet gaan overschatten.
De reddingsdiensten zijn er niet om als een soort van taxi te fungeren!
Afgelopen zomer heb ik een aantal mensen verteld dat opgeven een optie was: In de buurt van Klein Matterhorn werd mij door een groepje Italianen zonder kaart, stijgijzers, pickel en touw, de weg gevraagd naar de volgende hut. We stonden op dat moment op een gletsjer waar je altijd rekening moet houden met het gevaar van spleten die door sneeuw niet zichtbaar zijn. Als je zonder dat je aan touw zit in zo’n spleet valt ben je verloren. Onbegrijpelijk dus wat zulke slecht voorbereide mensen daar doen. Ik heb ze toen ook, gezien de slechte voorbereiding, voorgesteld dat opgeven een optie is. Gelukkig zagen ze dat zelf ook in.
Twee weken geleden wilde ik, voor de tweede keer deze zomer, in een weekend de Grossglockner in Oostenrijk beklimmen. Echter toen we zaterdag in de loop van de middag in de hut arriveerden werden we direct gewaarschuwd voor een zogenaamde wettersturz waarbij het weer opeens omslaat. Op dat moment hadden we de keuze om door te gaan naar de volgende hut of om te keren. Gezien de waarschuwingen werd opgeven een reële optie en hebben we dat ook gedaan.
Achteraf gezien bleek dat een hele verstandige beslissing; van zaterdag op zondagnacht is er 40 centimeter sneeuw gevallen en hadden we dus niets meer kunnen doen. Daar komt bij dat het terrein ook gevaarlijk wordt met zoveel verse sneeuw.
Ook is opgeven in andere gevallen vaak wel een reele optie, maar niet één die mensen snel kiezen omdat ze bang zijn voor faler aangezien te worden. Had de kredietcrisis voorkomen kunnen worden als beurshandelaren en bankiers eerder gezegd hadden dat hetgeen ze mee bezig waren niet meer vol te houden was en ze dus op hadden moeten geven? Had Ronald Naar nog geleefd als hij het expeditieklimmen, na het ontdekken van een longembolie, opgegeven had of eerder had besloten om te keren tijdens zijn laatste expeditie naar de Cho Oyu?
Ik denk dat beide vragen met ja te beantwoorden zijn en dat opgeven in sommige gevallen dus zeker wel een optie geweest was!